Snelweg...

Weer een auto reed voorbij. Benz liep langs de snelweg. Hij had geen idee hoe hij aan de andere kant van de snelweg kwam. Het was moeilijk, maar niet onmogelijk. Hij stond stil. De auto's reden snel. Vandaar ook de naam 'snelweg'... Één auto toeterde, en Benz deinsde achteruit. Benz keek naar links, en toen naar rechts. Er kwam nu even niets aan. Hij sprintte over de snelweg, en stopte. Vlak voor hem reed een auto langs. Als hij één stap verder had gezet, was-ie dood. Hij slikte, en rende door. Eenmaal aan de andere kant van één rijbaan. Door de uitlaat gassen, rook hij een andere hond. Wat deed een hond hier? Dat kon hij eigenlijk aan zichzelf vragen. Nouja, hij tuurde even in de verte. Hij zag een stip dat steeds dichter bij kwam...


[Woow, inspi-loosheid T__T'']

De kleine pup keek beteuterd naar een platgereden vogel. Net had ze de vogel nog opgejaagd en was hij even uit haar zicht geweest. En toen ze hem weer had gevonden was hij helemaal plat. Hoe kon dat nou? Was hier een groot beest? Bij dat idee slaakte ze een bang piepje. Ze wilde geen grote beesten tegengekomen. Ze was nog klein en ze kon voor geen meter vechten. Ineens hoorde ze gerommel in de verte. Ze deinsde snel achteruit en verstopte zich in de struiken. Een auto kwam met 120 kilometer per uur voorbij rijden, recht over de vogel heen. Pure keek eerst vol angst naar de auto en toen ze zeker wist dat hij weg was rende ze bang weg. Elke keer keek ze naar achteren om te controleren of dat ding haar niet volgde. Toch zag ze al snel andere mega lawaai dingen. En hoe meer ze naar het noorden ging hoe meer ze er zag. En elke keer schrok ze weer op en rende ze angstig weg. Totdat ze gewoon niet meer kon. Uitgeput keek ze naar een auto die voorbij kwam. Ze was te moe om er bang voor te zijn. Ze wilde gewoon slapen. Maar ineens begon de auto te toeteren. Ze stormde weer weg en keek niet uit. Daardoor knalde ze hard tegen iets zachts op. 'Auw,' zei ze zachtjes en keek omhoog, naar het ding waartegen ze op was geknald. Toen zag ze dat het een hond was. 'Oh sorry meneer, het spijt me het was niet mijn bedoeling meneer. Ik was gewoon bang voor die dingen weet u wel,' zei ze snel als een waterval en helemaal buiten adem. Ze snapte haar eigen angst niet eens. Ze had wel vaker in die dingen gezeten ze had ze alleen nog nooit van buitenaf gezien. Ze had niet gezien hoe hard ze eigenlijk gingen en ze had niet gehoord wat voor een lawaai ze maakte. Ze wist het nu zeker, daar zou ze nooit meer in gaan. 'Ik ben Pure,' stelde ze zichzelf voor aan de hond.