Moei en hongerige

Pacco had eindelijk na een lange toch langs de snelweg een nieuwe plek gevond in de hoop hier een nieuwe start te kunnen maken. Hij was naar het Centrum gegaan in de hoop voor wat eten en rust, maar de meeste mensen hadden hem raar aangekeken en weggejaagt en tegen hem geroepen. 'We willen geen Zwerfhonden hier en vooral geen honden die half wolf zijn.' Overal waar hij kwam was het, het zelfde leidje en Pacco had nog niet eens gebedddel voor eten en ze draaide hem al de rug toe. Er zat dan maar een ding op hij was er niet echt trots op maar het heild hem wel in leven als hij in de stad was. Maardoor kon hij ook nooit lang op een plek blijven.

Zou hij het doen of nog eens proberende de beddelen. Hij wist dat stelen fout was, maar soms had hij geen keus. Hij is sneller dan de meeste waakhonden of andere honden en ook sterker, dat was het enige voordeel dat hij kon bedenken van het half wolf zijn. Nee nog niet, ik ben hier net dacht hij, Pacco kon altijd nog voedsel stelen maar dat was hij zo zat hij wou ergens kunnen blijven.

Rustige liep Pacco door de winkel straat en hier en daar werd hij vuil aangekeken en werd er naar hem gewezen. Hij hoorde somminge mensen wat mompelen, maar dat was hij nou wel gewend en negeerde het. Pacco liep langs een slager en kon zij honger niet langer de baas zijn en ging zeillige voor het raam staan en maakte een zeillige geluid. De mensen in de winkel keken afkeurend naar hem en de baas van de winekl was niet blij. Hij stromde woedend de winkel uit en riep. 'Maak dat je weg komt smerige zwerfhond.' Pacco kreeg een boek naar zijn kant op gegooid en bedacht zich en vluchte een steegje in en plofte daar moei en hongerige op de grond. en dacht verbitter. Waarom ben in geen gewoone husky en waarom geven ze me geen kans. Hij sloot zijn ogen en probeerde maar wat te slapen.

Endria liep lekker met haar baasje boodschapen te doen. Dat vond ze altijd fijn want de meeste winkelliers stopten haar wel wat toe om te laten zien hoe goed hun winkel wel niet was. Slijmballen dacht ze. Ze willen alleen indruk maken op Alice. (haar baasje) Ze zag wel dat al die mensen die haar verwenden andere honden wegjaagden. Die honden hadden het niet zo goed als zij. Medelijden had ze altijd met straathonden. Die hadden bijna geen eten en geen huis. Dat leek haar vreselijk. Ze liepen net naar de slager meteen zag Endria dat de slager een magere Husky wegjaagde. Alice en zij stapten net de winkel binnen en de eigenaar kwam al met een stukje worst aanlopen. Endria pakte het aan maar nam het mee de winkel uit. Naar een steegje naast de winkel. Daar lag De hond. Hij zag er moe en hongerig uit. Ze legde het stukje worst voor de hond neer en zei neem maar ik ga zo toch naar mijn curcus daar krijg ik wel koekjes. Ze keek nog eens naar de hond. Hij leek niet helemaal op een hond maar wel meer honden hadden vreemde afwijkingen dus ze zei er niks over. Hij schaamde zich er vast voor. Dat zou zij ook doen.

Pacco probeerde rustige in slaap te vallen maar door de geluiden van zijn maag en door de honger. Was dat een onmogelijke opgaven, maar toen er ook nog een geur zijn neus binnen drong dat van vlees en nog het ergste dat van een andere hond. Opende Pacco gelijk zijn ogen en keken met een vijandige blik voor zich uit. Meteen zag hij de andere hond, Pacco liet een duidelijke grom los. Wat hij steeds vaker deed naar andere honden. Pacco wist nooit precies waarom hij het deed het was meer automatisch dat gegrom dan bewust. De meeste honden behandelende hem net zo als de mensen. Vooral de honden die een baasje hadden, die dachten dat ze beter waren dan hem. Met een vuile en kille blik hield hij de teef in de gaten. Die het worstje vlak voor hem legde en toen zei. 'Neem maar ik ga zo toch naar mijn curcus daar krijg ik wel koekjes.' Pacco snoof bij deze woorden hij was een stuk minder op zijn gemak nou. Dalijk kwam dat baasje van haar en waarom deed ze zo aardige tegen hem. Hij had better gewoon weg moeten blijven hier en gewoon in het bos moeten leven jagen op konijnen of zo. Dat was waarschijnlijke het beste. Pacco keek haar even achterdochtige aan en snuffelde toen aan het stuk vlees om te kijken of er niks mis mee was. Alles rook en leek in orde en meteen griste hij het met zijn bek weg en ate het meteen op. Het nam niet de honger weg maar hij had weer wat gegeten. Dee teef zat er nog steeds en keek hem maar met een blik aan die hem niet bevel. 'Je mag wel weer weg hoor naar je stomme tweebener toe. voordat ze je komt zoeken en dat is het gedaan met me rust.' siste hij kil naar haar. En legde zijn kop weer op zijn poten en probeerde in slaap te vallen.