Sunrising

De kleine pup rekte zich zachtjes uit toen de eerste zonnestralen haar gezichtje bereikte. Een keer gaapte ze lang en stak toen haar kopje uit een van de autobanden. De zon lachte haar tegemoed zou je wel kunnen zeggen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Terwijl ze door de ingang van de autoband klauterde bleef ze even haken met haar achterpootje. Ze trok er hard aan maar al snel snapte ze dat dat niet zo werkte. Snel ging ze weer terug haar holletje in en probeerde het nog eens, de tweede keer lukte het. Alleen doordat er zoveel ingangen waren door al die autobanden bleef ze nog eens haken en kukkelde ze de hele berg af. Ze werd gestopt doordat de grond weer gelijk was en even was ze nog verdwaasd. Maar daarna lachte ze in zichzelf, dat was leuk! Dat wilde ze nog eens! Ze klom zo snel mogelijk de heuvel weer op, om er ook zo snel mogelijk weer ervan af te kunnen kukkelen. Maar toen ze eenmaal een goed punt had bereikt kreeg ze het niet meer voor elkaar. Kwaad ging ze weer lopen waardoor ze gelukkig weer begon te rollen. Hard lachend ging ze de heuvel af en stopte weer zacht in het zand. Dat was wel weer genoeg voor vandaag, want ze werd stiekem een beetje misselijk. Ze begon te lopen, wat niet meer zo gemakkelijk was omdat ze zo duizelig was. Als een dronken gast liep ze rond totdat ze viel. Weer lachte ze, wat was dit toch een leuk spelletje! Ze ging op haar kont zitten terwijl haar staartje hard heen en weer bewoog. Waar was iedereen eigenlijk? Het was hier helemaal leeg.

Kadaj was is op gezoek gegaan naar eten. Al een paar dagen had hij niks meer binnen gekregen en dat werd nu wel weer is tijd. Met langzame passen stapte hij binnen bij de Autosloop. Daar werkten mensen, dat wist hij zeker. En waar mensen zijn, is ook eten. Was er nog wat over voor hem? En zouden de medewerkers iets met hem willen delen? Van zijn uiterlijk moest hij het niet hebben. Als mensen hem zagen dachten ze eerder aan een bloeddorstige hond dan aan een lief hondje dat aandachtsproblemen heeft. Maar Kadaj kon er mee leven, zo was hij nu eenmaal en zijn uiterlijk gaf hem ook meer dan genoeg voordelen. De meeste honden durfden niks tegen hem te beginnen, ook al was hij totaal geen agressieve of abnormaal sterke hond. Hij was gewoon zichzelf en daar moesten de andere honden dan maar mee leven. Op de autosloop trof hij een jonge hond aan die blijkbaar de weg kwijt was, blijkbaar nogal duizelig ofzo. Hij besloot er maar niet op af te gaan. In de buurt van puppy's waren vaak wel mensen te vinden of boze moederfiguren die hun pup tegen alles willen beschermen. Even snuffelde hij tussen de autobanden maar op wat oud rubber na was er geen eten te vinden.

Ze keek even naar voren, het bewoog allemaal heen en was soms wazig. Het zag er best wel grappig uit maar ze vroeg zich af of ze ooit nog normaal zou kunnen kijken. Nu was het grappig, maar als ze dit haar hele leven moest volhouden was het helemaal niet zo grappig. Ze rilde even bij die gedachte, maar lachte al snel weer toen ze zag hoe dik de mensen waren die daar voor de opening zaten. Meestal waren die niet zo dik maar door haar slechte zicht waren ze ineens heel erg dik. Ze begon weer te lopen, nog steeds als een dronkenlap. Toch kreeg ze weer een steeds beter zicht. Het werd steeds minder wazig en alles bewoog steeds minder. En uiteindelijk zag ze weer normaal. Ze zuchtte een keer opgelucht, het was wel mooi dat ze haar zicht terugkreeg. Het had altijd nog anders kunnen zijn. Bijvoorbeeld dat ze voor altijd die dronken pup zou zijn. Dat gaf haar de bibbers.
Ineens zag ze een zwarte hond waardoor ze dacht dat haar ogen nog steeds niet zo goed werkte. Maar toen ze beter keek wist ze gewoon dat het echt was. Er was hier een andere hond! Opgewonden en met een kwispelende staart rende ze erheen. Ze letten helemaal niet op zijn angstaanjagende uiterlijk. Totdat ze recht voor hem stond. Even kreeg ze het gevoel van angst maar die stopte ze snel weg. 'Hallo,' zei ze vrolijk terwijl ze aan de poot van de hond snuffelde. Hoger kwam ze niet, de hond was veel te groot voor haar. Zij was nog maar een kleine pup van drie maanden. Ze zou nog een hele poos moeten groeien voordat ze die lengte zou krijgen. En misschien bleef ze dan alsnog kleiner. 'Wie ben jij?' Vroeg ze toen.

Kadaj merkte dat een kleine pup op hem af kwam. Hij was totaal niet het type dat graag met pups omging, sterker nog; hij had er een beetje een hekel aan. Zolang ze maar niet alle aandacht kwamen opeisen en alleen maar willen spelen met je vond hij het best. Deze pup was blijkbaar blij hem te zien, normaal kwam er nooit zo snel een hond op hem aflopen. Het was vaak eerst kijken of Kadaj wel te vertrouwen was maar blijkbaar had deze pup alle vertrouwen dat Kadaj een vriendelijke hond was. Hij kon de pup geen ongelijk geven, het was niet zo dat hij puur slecht was alleen maar vanwege zijn uiterlijk. Zo zag hij er uit, en meer niet. De pup begroette hem. ''Hoi'' zei Kadaj kortaf en snoof even. Eerst maar is afwachten of dit ook zo'n zielig gevalletje was die alleen maar kwam voor aandacht en zielig te doen. ''Kadaj...Zwerfhond'' zei hij. Kadaj was een reu die niet al te veel woorden gebruikte. Hij was vaak wat kortaf maar dat betekende niet meteen dat het hem allemaal niet intresseerde, een beetje aandacht was altijd wel fijn. Al moest het van het kleine grut komen.