Mijn wereldje!

Levis begreep er geen hout meer van. Het was nu al een paar weken geleden dat hij bij zijn moeder en zusjes vandaan was gehaald, zonder dat iemand hem had kunnen uitleggen waarom. Maar dat had hij voor lief genomen toen er een meisje was geweest, een klein meisje dat hem nadat hij was weggehaald steeds had vastgehouden en geknuffeld en geaaid. En dat had hij eigenlijk wel best gevonden, want eindelijk had híj ook wat aandacht gekregen. Zijn moeder had alleen maar oog voor zijn drie zusjes gehad. Ze had beweerd dat hij later net zo'n hufter als zijn vader zou worden, en dat hij het leven eigenlijk niet waard was. Ze had hem gevoed, maar meer ook niet.
De afgelopen weken had hij in het enorme huis rondgestruind, veel groter dan het flatje waar hij geboren was. En dit was van hem. Van hem alleen. Er waren mensen met wie hij het moest delen, maar omdat hij niet hoger kwam dan hun knieën, drong dat eigenlijk nooit goed tot hem door. Het meisje was de enige die aandacht aan hem had besteed. Ze had voor hem een bal gekocht waar hij in mocht bijten en die hij achterna mocht zitten, en soms verstopte ze hem en liet ze hem zoeken. Dat vond hij wel leuk, hij had er zowaar plezier in.

Maar vandaag was de man ineens opgedoken, de lange grote dikke man voor wie Levis een natuurlijke angst had. Hij had iets geroepen in een taal die Levis niet verstond, tegen hem en tegen het meisje. En hij had hem naar buiten gegooid. Búiten! Wat moest hij buiten? Het huis was van hem, de buitenwereld voor de rest. Hij wilde het huis weer in en nu stond hij al een kwartier met zijn nagels tegen de deur te krassen, maar hij werd niet binnengelaten. Alsof hij buiten zijn eigen wereld moest gaan creeëren. Levis kraste nog een keer in het oude hout, maar er gebeurde niets. Hij keek om zich heen. Welja, als hij hier moest zijn, zou hij maar ook zijn eigen wereld maken. En niemand kwam erin.

Maya zworf rond de boederij die ze al een tijdje op het oog had. Ze had een stel kippen gezien die 's morgens door het wijfje van het huis uit hun hokken werden gelaten en mochten grazen met een draagbaar hek eromheen. Nu waren de kippen weer buiten, een goede prooi. Ze had al een tijdje niet gegeten en ze zou zo'n lekker kippetje niet uit haar klauwen laten schieten.
Zich klein makend sloop ze op een drafje door het gras om vervolgens over het hek met stekels te springen. Ze keek om zich heen en sprong toen over het hek. Een stukje vacht bleef steken en rukte het uit haar lijf. Ze beet hard op haar tanden, dat zou eventjes schrijnen maar het kon erger.
Ze stak haar neus in de lucht terwijl ze op haar buik door het gras sloop. Een geklap van de deur deed haar stokstijf liggen en staarde benauwd naar de voorkant van het huis, een pup met een beige vachtkleur krabde tegen de voordeur. Hij leek geen bedreiging misschien moest ze even helpen. Ze keek voor de zekerheid nog een keer om haar heen, geen andere grotere waakhond? Nee, ze stond op en liep richting de pup. Achter hem bleef ze staan en keek op hem neer. 'Problemen jochie?' Vroeg ze droogjes en staarde naar de houten deur voor hen.

Hij kraste niet meer op het hout van de deur – hij had er al krassen genoeg in gemaakt – maar hij bleef nog wel verlangend ernaar kijken, alsof hij tegen beter weten in verwachtte dat de deur nu ineens zou openvliegen, omdat hij opgehouden was met zeuren. Het andere mens in de flat had hem ook altijd op zulke manieren beloond als hij stopte met iets te doen wat zij niet leuk vond, had hij zich herinnerd. Maar de deur bleef dicht en het leek er niet op dat die in korte tijd open zou gaan.
‘Problemen jochie?’ Hij draaide zich met een ruk om bij het horen van een stem. Zijn haren gingen overeind staan. Ergens voelde dit niet goed. Gevaarlijk. Misschien omdat zijn tegenstander zoveel groter was. Ze was veel ouder dan hem, tegen de volwassenheid aan, en groter. De manier waarop ze op hem neerkeek, beviel hem niet, maar hij wist dat hij er niet veel tegen kon doen.
‘Ja, nu wel,’ zei hij. ‘Je staat op mijn terrein. Ga weg.’ Wat zijn terrein was, dat had hij eigenlijk nog niet bedacht. Hij had de boerderij als zijn wereld gezien, maar er was nog meer om heen en daar bevond hij zich nu. Dat betekende dus dat dit óók zijn terrein zou zijn. In elk geval de eerste paar meter rond het huis. En de hond voor hem was zo dicht bij hem, dat ze vast en zeker op zijn terrein stond. Hij moest het maar eens gaan kenmerken als hij er de tijd voor had. Want het rook niet naar haar – het kon niet haar terrein zijn. Hij had haar nog nooit gezien.

Maya lachte met een schamper maar vooral een spottend toontje. 'Niks jou terrein, ik ruik geen merken dus niks is van jou jonkie.' Ze bekeek de beige pup, wat een brutale. Geen enkel respect voor zijn meerdere en speelde nog een bijdehand ook, hij probeerde er waarschijnlijk stoer of dreigend uit te zien met die donshaartjes omhoog maar ze was totaal niet onder de indruk. 'Leer je plaats kleine.' Zei ze met een grom en keerde hem toen de rug toe. Ze had wel iets beters te doen dan haar tijd te verspillen aan een pup die zich achter mensen schaarde. Met haar staart in de lucht liep ze richting de kippen ren. Ze sloeg een laatste blik over haar schouder naar de pup en ging toen weer in het gras liggen en wachtte. Wachtend op het juiste moment voor haar aanval. En als ze die aanval deed, zou die pup beter niet voor haar voeten lopen..

Hij probeerde zich groot te maken, maar zijn lengte werkte vandaag absoluut niet mee. Het meisje van de boer vond hem lief omdat hij zo klein was, en dan was het handig. Maar als hij met een vreemdelinge op het erf te maken had, wilde hij ineens dat hij groot was. ‘Ik weet mijn plaats maar al te goed!’ beet hij haar toe. ‘Ik word ingezet om mijn terrein te bewaken, en jij komt hier zonder toestemming. Ga weg.’ Ze leek niet te luisteren en rende weg. Levis keek haar na – had ze zich iets van zijn woorden aangetrokken en vertrok ze nu eindelijk? Ze liep niet de richting op waar ze vandaan was gekomen, en daarom bleef hij haar in de gaten houden. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Wat deed ze in de buurt van zíjn kippenren, zíjn kippen? Hij liep haar achterna. ‘Wat ben je van plan?’ riep hij naar haar. ‘Van die kippen blijf je af. Die zijn van mij.’ Hij ging recht voor haar staan, duidelijk in het zicht voor iedereen. Achter hem begonnen de kippen zenuwachtig te tokken. Levis hoefde niet op de kippen te jagen – hij kreeg zijn eigen voer van het meisje. Maar het idee dat die teef zíjn kippen op zou eten, kippen die onder zíjn bezit vielen – dat kon hij niet accepteren. Ze moest hier nodig weg.