Nieuwe vriendjes? Of niet?

Bella trok haar vrouwelijke baasje voort naar het park. Al meerdere malen was de vrolijke pup al naar buiten geweest in haar nieuwe thuis maar nog steeds was ze nieuwsgierig naar de onbekende plaatsen in de wereld die ze nog moest ontdekken.
In tinteling joeg door haar lichaam toen ze de eerste stap zette op het verse gras van het park. Ze snoof de lucht op de vele geuren met zich meedroeg. Vooral de geur van andere honden maakte de jonge Border Collie opgewonden. Haar staartje kwispelde als een bezetene heen en weer en ze bleef maar trekken aan de riem. Even liet ze een hoog blafje horen waarna ze stilstond en zich omdraaide naar haar bazin. Ze wilde los. Begreep haar baasje dat niet. Al snel hoorde Bella de klik van de riem. Dat geluid gaf aan dat ze los was! Blij rende Bella bij haar baasje vandaan en rende ze een rondje van vreugde. ''Bella! Hier komen!'' weerklonk de stem van haar bazin.
Bella keek nieuwsgierig naar haar bazin maar ging niet naar haartoe. Ze wilde niet nog een keer aan de lijn, ze was nu eindelijk los! Even kwispelde Bella aarzelend en bleef ze staan in het gras waar ze nu stond. Haar bazin schudde haar hoofd en liep op het slome-, wandeltempo door. Bella zuchtte even opgelucht en ze keek nieuwsgierig om haar heen. Ze rook andere honden, maar waren er ook andere honden?

De kleine border collie pup lag met een groot bot in de struiken. Het was eigenlijk niet de bedoeling geweest dat ze dit bot had gekregen. Toen ze langs de slager liep had hij haar zo lief gevonden dat het bot zo voor haar werd gelegd. Nou, haar hoorde je niet klagen. Alleen zat er bijna geen smaak meer aan. Daarom liet ze het bot maar voor wat het was en stond ze op. Ze zou later misschien nog terugkomen als ze echt nog meer honger had, misschien kon ze er nog wel een beetje van eten. Maar nu rook ze andere honden. Ze was hier eigenlijk nog nooit geweest. Zodra ze het bot had was ze ervandoor geschoten, bang dat de man het terug wilde zodra zij het tot haar eigen had gemaakt. Ze was gewoon blindelings doorgerend totdat ze dit plekje had gevonden. Het was er rustig en er was geen gevaar, de perfecte plek om haar bot op te eten. Maar nu merkte ze pas te geur van andere honden. Het liet haar staartje hard kwispelen.
Ze begon te rennen toen ze opeens een pup van haar leeftijd voorbij zag lopen. Die zat dan nog wel aan de riem, het leek haar toch grappig om er naar toe te gaan. Ze had al een tijdje geen honden van haar leeftijd gezien. Het was dan ook extra speciaal deze pup te zien. Omdat Pure nog zo jong was, was ze ook onwijs speels. Vaak kon ze haar energie niet kwijt omdat ze vaak alleen was. Daarom rende ze er gelijk naartoe toen ze zag dat de pup los ging. Ze begon aan het lijfje van de andere pup te snuffelen en sprong toen een paar keer in het rond. Daarna stond ze weer stil en raakte het neusje van de andere pup aan. 'Ik ben Pure,' zei ze toen vrolijk met haar kleine piepstemmetje. Daarna ging ze zitten terwijl haar staart nog hard heen en weer kwispelde.

Bella zag hoe iets op haar af kwam rennen. Een andere hond! Of in dit geval puppy. Bella's mondhoeken schoten omhoog in een vrolijke glimlach en haar staart begon weer als een bezetene heen en weer te kwispelen.
De pup begon aan haar lijf te snuffelen, Bella deed precies hetzelfde en drukte haar neusje spontaan tegen het lijfje van de andere pup. Ze snoof de onbekende geur op. Bella trok haar snoet terug en ze keek de pup nieuwsgierig aan. De pup noemde zichzelf Pure. Bella knikte met haar kopje waardoor haar oortjes een moment op en neer bewogen. ''Ik ben Bella.'' stelde ze zich voor met haar zoete, hoge puppystem.
Pure ging zitten, ook het staartje van haar kwispelde als een soort bezetene heen en weer. Bella lachte kort. ''Onze staartjes kwispelen allebei heel hard!'' zei ze vrolijk en ze drukte haar vochtige neusje voor een moment tegen het neusje van Pure. Het voelde fijn om weer bij een leeftijdsgenoot te zijn, het voelde bijna alsof Bella wer bij haar ouders en siblings was. Een zucht ontsnapte uit haar keel en ze ging zitten. Met haar pootje duwde ze speels tegen Pure aan. Als ze gingen spelen dacht ze hopelijk niet meer aan vroeger en kon ze haar vrolijke zelf zijn. Bij die gedachte begon haar staartje weer als een gek te kwispelen en piepte ze even speels terwijl ze zonder te aarzelen naar Pure hapte... ''Samen spelen?'' vroeg Bella aan Pure en ze hield haar kopje schuin.

Ze gaf Bella een likje bij haar oortje toen die haar voorstelde. Ze was gewoon zo blij om weer gezelschap te hebben en gelukkig ook van een vrolijke pup. Het leek wel alsof de pup hetzelfde humeur als haar had. Ook haar staart kwispelde vrolijk heen en weer, ook zij was opgewonden. Alsof ze een tweeling waren. 'Ja, inderdaad,' zei ze en gaf Bella nog een likje. Ze probeerde even haar staartje te stoppen om te laten zien dat ze dat ook wel kon als het moest maar dat lukt eigenlijk niet echt. Het leek wel alsof haar staart een eigen leven leidde. Ze hoorde Bella piepen enz ag haar naar haar happen. Toen vroeg ze wat waardoor ze opgewonden knikte. Natuurlijk wilde ze spelen! Ze deed niets anders in het leven! Ze zorgde ervoor dat haar hoofd laag bij de grond was en schudde even haar kontje. Toen sprong ze op Bella zodat ze samen over de grond rolde. Ze lachte speels en beet in Bella's oor maar ineens werd ze opgepakt. Ze probeerde zich uit de greep van het mens te verwijderen maar dat lukte niet. Ze kreeg een tik op haar neus en werd toen weggezet. Waarom deed het mens dat? Waar was dat voor nodig? Ze piepte even zielig en zag dat het mens naar Bella liep. Ze had er geen idee van dat het mens haar veel te ruig vond spelen met Bella. 'Bella, kom mee!' Zei ze toen weer opgewonden. Ze begon te rennen en deed haar tong uit haar bek. Ze hoopte dat Bella zou volgen. Wat maakte dat mens nou uit? Die kwam vast wel weer terug.

Twee likjes kreeg de pup, Bella, van Pure. Verlegen keek Bella een moment naar de grond, ze kende Pure nog niet goed maar ze was zo aardig. Een echte speelkameraad! Iedereen hield van spelen, een dag niet gespeeld een dag niet geleefd. En bij spelen hoorde aardige likjes. Bella gaf Pure ook een lik op haar kopje en porde speels met haar poot in de pup naast haar. Ze liet een hoog blafje horen en deed een schijnbeweging naar rechts waarna haar staartje nog steeds als een bezetene in het rond kwispelde.
''Spelen. Spelen. Spelen.'' zei Bella zachtjes maar opgewonden en ze keek Pure glunderend aan waarna ze met haar pootjes op de pup duwde. Voordat Bella het doorhad was Pure op haar gesprongen en rolde ze over de grond waarna er speels in het oor van Bella gebeten werd. Bella piepte vrolijk en hapte in de vacht van Pure. Plotseling greep iets Pure en werd Pure weggetrokken. ''Pure!'' riep Bella verward en ze sprong op en beet Pure zachtjes in haar poot om haar uit de handen los te trekken. Echter was de pup alweer neergezet en liep het mens naar haarzelf toe. Bella stapte naar achter en herkende haar baasje die haar aan de lijn vast wilde klikken. Eigenwijs rende Bella weg. ''Pure, kom mee! Ik moet aan de lijn, we moeten weg hier!'' blafte Bella en ze rende richting de bosjes, ze negeerde volledig het geroep van haar baasje. Waarschijnlijk kreeg ze dadelijk straf... Waarom begrepen mensen haar niet? Ze wilde toch alleen maar spelen? Snel keek ze voor een korte tijd achterom en wenkte met haar kop Pure naar de bosjes toe. Ze, Bella, sprong de bosjes in en verstopte zich zo diep mogelijk in de struik. Ze hield haar adem in en liet een paar blafjes horen zodat Pure wist waar ze zat. Als het baasje, of beter gezegd: het mens, haar maar niet uit de struik trok of nog erger straf zou geven aan haar en Pure. Bella beet op haar lip en maakte zich zo klein mogelijk, in de hoop dat haar baasje haar niet zou zien...

Zij kreeg ook een likje van Bella waardoor ze vrolijk begon te springen. 'Spelen, spelen, spelen!' Aapte ze Belle na. Daarna ging alles heel snel, ze vochten speels met elkaar maar toen kwam het dat het mens haar pakte. Ze hoorde Belle haar naam gillen en dat wilde ze terugdoen. Toen ze weer was weggezet en was weggerent hoorde ze Belle gillen. Belle rende een andere kant op en zei wat tegen haar, maar dat kon ze niet verstaan. Ze snapte niet waarom het mens dat zo had moeten verpesten. het was toch leuk samen geweest? Ze deed toch niet echt iets verkeerds? Het was alleen maar speels geweest, ze viel Belle niet echt aan. Ineens hoorde ze een paar blafjes. Ze wist dat het Belle moest zijn. Zo voorzichtig maar ook zo snel mogelijk rende ze erheen, gelukkig zag het mens haar niet. Maar zij zag het mens wel. Het mens schreeuwde wat en zocht achter een aantal bosjes. Het was een opluchting toen ze eindelijk bij Belle achter de struiken zat. 'Waarom deed ze dat? We deden toch niks verkeerd?' Vroeg ze aan Belle terwijl ze zachtjes uithijgde.'Ik denk dat ze wilt dat je met haar meegaat. Misschien moet je maar gaan, straks wordt ze boos,' zei ze ietsjes teleursteld maar wel wijs. Ze wilde Belle nu niet kwijt, maar ze wilde niet dat Belle door haar in de problemen kwam. Zo belangerijk was ze nou ook weer niet, dat wist ze. Ze gaf Belle nog een geruststellend likje. Ze hoopte dat Belle zou zeggen dat ze gewoon bleef, maar als ze wegging mocht dat van haar. Ze keek Belle weer aan en drukte haar neusje weer in haar vacht. Daarna blies ze uit.

Het ritselen van de bladeren van de struik deed Bella nieuwsgierig maar toch een tikje angstig opkijken. Misschien kwam haar baasje wel de struik in en kregen zij en Pure straf. De pup hield voor een moment haar adem in terwijl ze door de struiken tuurde, ze zag haar bazin zoekend rondlopen. Wie was er dan de struik in aan het gaan? Nieuwsgierig draaide Bella haar kop naar het wezen toe die nu ook onder de struik lag. Bella slaakte een zucht van opluchting. Pure was bij haar, en had dus geen straf gekregen! Bella's staartje begon weer wild heen en weer te kwispelen.
Bella haalde haar schouders nonchalant op en keek wat schuw door de bosjes naar haar bazin. ''Mensen zijn raar, ze snappen ons honden nooit...'' zei ze teleurgesteld tegen Pure en ze wierp een boze blik op haar baasje die nog steeds als een kip zonder kop zat te zoeken. Raar, dat was precies het goede woord. Pure zei iets heel wijs, maar het was niet leuk. Bella wilde niet weg, ze wilde niet naar die stinkende boerderij. Ze wilde spelen. Spelen, spelen en nog eens spelen. Een langdurige zucht ontsnapte uit haar bekje en ze keek Pure met grote hondenoogjes aan. ''Ze is al boos, dus ik kan net zo goed blijven. Ik wil trouwens toch niet terug naar de boerderij, als het donker wordt ga ik wel weer terug.'' besloot ze en ze knikte even naar Pure. Hopelijk vond haar nieuwe vriendje het ook een goed idee. Ze, Bella, kwispelde voor een moment en gaf een vriendschappelijke lik over de snoet van Pure. Plosteling viel er een schaduw over de struik. Bella maakte zich klein en kroop naar achter, zo ver mogelijk bij de schaduw van haar bazin vandaan. ''Pure, we mogen niet gevonden worden.'' fluisterde Bella en met grote ogen keek ze naar de schaduw die leek te bewegen. Al snel weerklonk de stem van haar bazin die luid haar naam riep. Bella draaide haar kopje weg en haar staart hing laag bij de grond. Ze voelde zich schuldig, maar wilde niet naar haar bazin toe. Het was veels te gezellig met Pure! Bella drukte even haar snoet in de vacht van Pure en gaf haar toen een likje, hopend dat ze zich iets minder schuldig zou gaan voelen tegenover haar baasje.

Ze zag dat door haar aanwezigheid Bella bang werd. 'Rustig maar, ik ben het,' zei ze geruststellend en kwam tevoorschijn, weg van het donker. Toen maakte Bella de opmerking dat mensen raar waren, dat ze honden nooit snapte. En ze sloeg de spijker recht op zijn kop. Ze snapte honden inderdaad niet, jammer genoeg. 'Dat klopt, vroeger had ik ook een baasje. Mijn alfafamilie. Maar op de een of andere manier mocht ik niet meer in de roedel horen, dus moest ik weg. Ze snapte niet dat we wilde blijven, bij onze moeder. Maar het is nou eenmaal zo gegaan. Ik heb geen idee waar mijn broertjes en zusjes zijn. Die waren nog in de doos waar wij in gelegd werden. Zij waren zwakker omdat ik het laatste gegeten had. Ik zocht hulp maar vond het niet. En nu zwerf ik hier maar een beetje rond,' zei ze. Zo doodde ze in ieder geval de tijd. En dan wist Bella ook dat mensen eigenlijk niet betrouwbaar waren, maar dat durfde ze niet hardop te zeggen. Misschien had Bella wel een lieve alfafamilie. Haar alfa zocht haar teminste, dat zag Pure de hare niet doen. Ze keek Bella toch wel dankbaar aan toen die zei dat ze wel terug ging als het donker werd. Nu had ze teminste haar vriendin nog tot het donker! 'Je mag ook bij mij blijven. Dan zwerven we hier samen rond!' Zei ze anthousiast maar had er al meteen spijt van. Zij had dit leven, niet Bella. Bella had nog eten wanneer ze maar wilde, zij moest het zoeken. Bella had waarschijnlijk een beter leven, dan moest ze dus niet het leven die zij had.
Ineens viel de zon weg waardoor ze verbaasd opkeek. Ze zag nog net het hoofd van het mens. Snel dook ze weg, onder de struik. Bella fluisterde nog wat maawr ze durfde niks terug te zeggen. Ze wilde niet weer een tik op haar snuit! Ze voelde de snuit van Bella in haar vacht en het likje dat ze gaf. En even voelde ze zich beter. Ze had in ieder geval Bella bij zich, ze was niet alleen. Ze zouden het gevaar samen - hopelijk - overwinnen.

Stil luisterde Bella naar het verhaal van Pure. Zou dat ook bij haar gebeuren? Ze slikte en merkte dat er een brok in haar keel zat. Zachtjes schraapte ze haar keel. ''Ik woonde ook eerst bij mijn ouders en broertjes en zusjes, we hadden het heel gezellig... Maar soms ging er een weg, en toen ging ik weg. Naar een andere familie toe, zonder ouders of broertjes en zusjes, en daar ben ik nu nog steeds...'' fluisterde Bella en ze wierp een iet wat angstige blik op de schaduw die nog steeds te zien was. Mensen waren onbetrouwbaar, dat had ze geleerd uit het verhaal van Pure maar ze wilde haar baasje niet verlaten. Die gaf haar eten, aandacht en verzorging. Ook zou ze de warme plek bij de openhaard missen. Een zucht verliet haar keel. Ze wilde graag bij Pure blijven, maar niet nu... Ze wilde nog genieten van alle dingen die een baasje met zich meebracht. Ze schudde haar kopje als antwoord op de vraag. ''Ik kan niet weg bij mijn nieuwe familie, ze hebben me nodig. En ik hen.'' zei Bella zachtjes en ze gaf een dankbarte lik aan Pure. ''Maar toch bedankt.'' zei ze en haar ogen lichtte een moment op. Later kon ze misschien met Pure samen rondzwerven! Als haar familie haar niet meer nodig had. Dat was een goed idee.
Bella's mondhoeken krulden omhoog maar ze hield haar toekomstige plannen voor haar eerst moesten ze ontsnappen van het hoofd van haar baasje dat tevoorschijn was gekomen. Bella kroop verder naar achter en verschillende takjes prikten in haar lichaampje. Een korte piep schoot uit haar bek en ze wurmde zich door de takken naar buiten, de andere kant van haar baasje op. Eenmaal buiten de struik gekomen begon ze te rennen, hopelijk had haar baasje haar niet zien vluchten en kon Pure ook ontkomen. ''Pure?'' blafte Bella zo zacht mogelijk. Even vroeg ze zich af of haar vriendin het gehoord had, lang dacht ze er niet overna want al snel weerklonk de stem van haar bazin. Geschrokken keek Bella achterom, ze was gezien en haar baasje klonk woedend. Bella's staart schoot naar beneden tussen haar achterpootjes. En ze rende met een groot schuldgevoel rond. Ze wist niet waar ze naar toe moest gaan. Ze wilde naar Pure, naar de struiken en ook naar haar bazin. Na een tijdje bleef ze stilstaan met haar staart tussen haar benen en haar kop laag. Het oogwit van haar oogjes was te zien terwijl ze angstig en verschuldigend naar haar bazin keek...

Ze luisterde ook aandachtig naar het verhaal van Bella. 'Zie je, mensen zijn niet te vertrouwen. Het ene moment lig je lekker bij eentje en heb je het daar naar je zin, het andere moment moet je naar een ander mens die gaat zeuren,' zei ze, ookal was dat niet helemaal waar. Ze vond haar vorige familie leuk, alleen die alfavrouw niet. Ze vond dat alfapupje het leukste, daar had ze echt plezier mee. Daar kon ze lekker mee spelen en zij vertroetelde haar altijd. Niet alle mensen waren erg, maar wel de meeste. 'Ik weet het, ik had het niet mogen vragen,' zei ze zachtjes. Ze was toch ietsjes teleurgesteld maar dat vertelde ze niet. Dat mocht Bella niet weten, dan voelde ze zich alleen maar rot. Ineens zag ze het mens weer. Bella ging ervandoor maar Pure bleef staan. Ze wilde niet weer rennen, dat zou alleen maar verkeerd uitpakken. Maar toen ze door de bosjes keek zag ze daar Bella liggen. Met haar staart tussen haar benen en doodsbang, dat was wel duidelijk. Zonder na te denken rende ze erheen en ging voor Bella staan. Maar het had niet zoveel zin, ze was niet sterk en niet groot. Ze werd bij haar nekvel gepakt. 'Bella!' Gilde ze bang, de grond was ineens zo ver weg ... Ook Bella werd gepakt en na een beetje lopen werd ze in een auto gezet, naast Bella. Ze begon te janken en te krabben aan de deur. Ze wilde hier helemaal niet heen. Ze wilde weg! 'Bella?' Vroeg ze zachtjes. 'Ik wil weer terug, wat gaat ze met mij doen?'

Pure ging voor Bella staan. Al snel werden beide pups van de grond in hun nekvel opgetild. Veel pijn deed het niet maar toch liet Bella een luide piep horen en krulden zich op. Na een tijdje lopen werden ze in een auto gezet. Wat gebeurde er? En wie had haar en Pure opgetild? Nieuwsgierig maar toch bang zocht Bella met haar ogen naar de persoon die voorin de auto zat. Het was niet haar bazin, of toch wel? Ze werd verblind door angst en woede. Ze kroop tegen Pure aan die tegen een van de deuren aan het krabben was. Bella jankte mee, erg luid en met dichtgeknepen oogjes. ''Ik ben bang...'' piepte Bella en ze krulden zich op tot een klein bolletje. Plotseling weerklonk de geruststellende maar toch strenge stem van haar bazin. Bella opende één oog en gluurde naar de persoon voorin de auto. Dat moest haar bazin zijn, maar waarom werd Pure ook meegenomen? Bella hield haar adem een moment in. ''Ik weet het niet.'' antwoordde ze met een schorre stem en ze ging rechtop zitten. ''Waar gaan we naartoe?'' vroeg Bella op haar beurt toen de moter van de auto brullend tot leven kwam. Ze had dit geluid al vaker gehoord en ze was blij dat ze ditmaal niet schrok van het oorverdovende geluid. Bella wierp even een blik op Pure waarna ze opsprong en naar het raam in de deur van de auto liep. Met twee pootjes op het raam tuurde ze naar buiten. Ze passeerde wat fietsers, bomen... Waar gingen ze heen? Vroeg ze zich nogmaals af en ze keek naar Pure. ''Herken jij deze weg?'' vroeg ze aan de andere pup en ze keek haar met nieuwsgierige oogjes aan. Ze was minder angstig dan eerst, haar nieuwsgierigheid had het ditmaal van haar angst gewonnen. Best een handige eigenschap...

Ze stopte uiteindelijk met krabben, het had geen zin. De deur was veel te sterk voor haar, het zou nooit open kunnen. Teleurgesteld en stiekem ook een beetje bang kroop ze tegen Bella aan die ook tegen haar aankroop. 'We moeten maar wachten,' zei ze toen Bella vertelde dat ze bang was. Zij ook, maar dat zou ze niet laten merken. Ze was een avontuurlijke pup, een aardige maar niet eentje die haar zwaktes liet zien. En angst was zeker weten een zwakte voor haar. 'Misschien brengt ze mij wel naar het asiel!' Riep ze ineens, ze liet nu wel haar angst zien. Ze kon Bella toch wel vertrouwen? Ze had veel over het asiel gehoord, daar gingen de stoute honden heen. Daar kwamen ze in enge kooien en werden ze geteisterd door de mensen. Ze bibberde even, ze wilde niet! De straat was msischien geen luxe leventje, maar goed genoeg voor haar. 'Nee, ik heb eigenlijk nog nooit in een auto gezeten. alleen toen ik in een doos zat,' zei ze maar ze bibberde nog steeds. Ze kroop nog wat dichter tegen Bella aan en merkte op dat ze de pup misschien net een half uurtje kende. Maar nu leek het alsof ze al beste vriendjes waren en elkaar al jaren kende. Was dit nou echt haar einde? Ze begon hard te piepen en weer te krabben waardoor er lange krassen op de deur kwamen te zitten. Ze hoorde het mens vloeken en de auto stoppen. De deur ging open en ze werd gegrepen bij haar nekvel. Haar staart kwam tussen haar benen en ze probeerde zich te verlossen van de greep terwijl ze hard piepte. Ze werd voorin gestopt, bij het voeteneinde. Daar zou ze niet zoveel kwaad kunnen. Ze begon weer hard te piepen, dit keer ook van de pijn. Haar nekvel deed nu echt wel pijn, het was helemaal uitgerekt. Het krabben had geen zin, er kwamen geen krassen op. Het maakte alleen lawaai. 'Bella!' Riep ze angstig. Ze wist het nu zeker, dit was haar einde.
Ineens zag ze haar kans, de deur stond nog open omdat het mens nog bij het portier stond. Ze sprong op de stoel en sprong toen naar buiten en rende zo hard mogelijk weg. 'Bella, klim en ren voor je leven!' Gilde ze, maar ze had niet veel hoop. Waarschijnlijk zou Bella dat niet doen, die wilde bij haar baasje blijven. Dag lieve vriendin, dacht ze treurig bij zichzelf.

Bella sloeg haar ogen neer. Ja, misschien werd Pure wel naar een asiel gebracht. Ze wist het niet. ''Het hoeft niet zo te zijn...'' mompelde Bella zonder Pure aan te kijken. Haar baasje zou dat nog nooit doen? Haar baasje was altijd best aardig, misschien wat streng maar ze zou toch nooit een hond naar het asiel brengen? Dat was de angst voor iederen hond...
Bella liet een kort zuchtjes horen waarna ze verbaasd opkeek toen de auto stopte en de deur open ging. Bella bleef rustig zitten en keek nieuwsgierig naar haar bazin die plotseling Pure aan haar nekvel verplaatste. Wat ging ze met Pure doen? ''Pure!?'' riep Bella uit en ze sprong op maar de deur werd voor haar neus dicht gegooid. Zonder er verder bij na te denken sprong Bella tussen de stoelen door naar de voorstoel waar Pure gestopt was. Plotseling werd de pup beetgegrepen. Wat gebeurde er? Bella liet een luide piep horen en zag hoe Pure haar eigen kans greep en de auto uitvluchtte...
Pure. Bella snakte naar adem, dit was het einde. Zou ze Pure ooit nog eens zien? Ze wist het niet en keek haar vriendinnetje na. Harde klappen van dichtgeslagen portieren lieten haar enkel knipperen. Ze voelde amper hoe ze op de stoel werd neergezet en hoe de auto wegscheurde. Weg van Pure. ''Nee...'' fluisterde Bella met schorre stem. Als ze haar vriendin ooit maar nog een keer zou zien, dat was hopelijk genoeg. Bella sloot haar ogen en een rilling ging door haar rug...