On my own

Maya tuurde langs het grasveld. Ze zag mensen lopen, waarschijnlijk wandelaars. Vroeger wandelde ze graag, wist ze nog, dan ging ze met haar jonge alpha op pad en liepen door de bossen. De jonge alpha die Mike had geheten, gooide altijd stokken voor haar weg die ze met veel plezier kon vangen en ophalen. Als ze het goed deed kreeg ze een koekje of een aai over haar kop, dat vond ze altijd leuk. Ze was al bij Mike sinds ze een pup was met een donsvachtje die van kleur wisselde, nu was ze ouder, al een jaar! Haar vacht had nu een duidelijke kleur en haar ogen waren amberkleurig, haar lijf was nu groot en sterk.
Maya liet zich zakken en sloop weg van het grasveld. Ze spitste haar oren en hoorde niet ver weg het gekabbel van een rivier. Zo zacht als ze kon sloop ze de richting van het riviertje op. Ze luisterde met een oor of ze wel goed liep en de andere luisterde naar de druk pratende mensen. Haar gedachten dwaalde onwillekeurig weer af naar vroeger..
Op een dag werd ze geroepen door de stem van Mike, hij had nog geen echte volwassene stem maar hij had meestal de leiding. Ze was uit haar mand gekropen en wild kwispelend naar hem toegerend om hem te belagen met likjes. Ze kreeg een hele aaibeurt over haar hele lijfje en ze was van genot gaan liggen om op haar buik gekroeld te worden. Mike had haar geaaid en geknuffeld zo lang dat ze het niet meer leuk vond maar dat niet leek merken. Mike was namelijk aan het huilen, ze merkte het. Dat rare geluid en wanneer water uit hun ogen stroomde. Als ze hoorde dat Mike huilde ging ze altijd naast hem zitten om vervolgens de zoute waterdruppels weg te likken en hem te troosten. Na het geaai werd ze in haar hok gestopt. Het was een klein benauwd hol met gaatjes erin, een raar hol. Dan werd ze meegenomen naar een andere plaats waar het stonk naar katten en andere dieren die ze niet mocht. Daar waren mensen met een witte vacht en altijd een prikding in hun klauwen hadden, die staken ze in haar lijf en dat deed zeer. Ze mocht hen niet.. Maar toen was het geen mensen met witte vachten. Ze kwam bij het bos en ze had vrolijk tegen haar kleine benauwde hol geduwd om te laten zien dat ze eruit wou, ze zouden naar het bos gaan. Het bos waar ze altijd speelde. Midden in het bos deed het mannetje, de vader van Mike haar uit de snelren, zo noemde ze en groot niet eetbaar ding dat op ronde dingen reed en niet leefde, en deed haar hol open. Snel was ze eruit gekropen en hard geblaft en wachtte tot ze haar riem haalde. Maar die werd niet gehaald, hij ging terug naar de auto en reed weg. Niet begrijpend had ze heen en weer gelopen, ze dacht dat ze een nieuw spelletje speelde en had er hard achteraan gehold maar ze kon het snelren niet bijhouden. Ze wachtte.. En wachtte.. Maar ze kwamen niet terug. Vol verdriet was ze weggegaan.
Ze schudde haar kop en rende nu weg. De mensen waren uit het zicht. Veel sneller dan verwacht zag ze de rivier. Ze boog haar kop en begon gulzig te drinken. In het vele regen kon ze volop drinken, maar nu was het gloeiende stip en dan was er nooit veel regen om van te drinken. Een geluid deed haar opschrikken. Ze gromde zachtjes en waarschuwend. Wat kwam eraan?

Een middelgroot pluizig gevaarte bewoog zich met wat lome en lompe passen voort. Chow liet zijn kastanjebruine ogen langs het zandweggetje gaan, af en toe moest hij vaart minderen omdat hij aan de lijn zat en de baas niet zo enthousiast over deze plek was als hij. Soms ging de meneer langs deze weg om een ander mens te bezoeken die op een boerderij woonde, misschien een vriend van hem. En langs dit stukje, wist Chow, liep vlakbij een rivier. Daar was de oude boomstronk, op dit punt mocht hij meestal loslopen omdat ze al ver genoeg van de grote gevaarlijke gevaartes die over de wegen scheurden en de kippen achter hekken verwijderd waren. 'Schiet op, schiet op!' jankte Chow zacht terwijl hij ongeduldig van de ene poot op de andere hipte. De baas deed er wat hem betreft te lang over om zijn riem los te maken. Nog amper een seconde na het bekende klikje, schoot Chow er als een haas vandoor, over het grasveld, achter de struiken. Hij wist precies waar hij moest zijn voor zijn plezier. Doffe snelle voetstappen weerklonken vanachter het struikgewas, waarna Chow niet veel later als een kleine beer langs een onbekende hond schoot en zich met een grote plons in het water stortte. Hij was te snel gegaan om nog op tijd af te remmen toen hij de andere hond zag, hij had ook niet doorgehad dat zijn plons de andere hond mogelijk nat had gemaakt. Even later kwam Chow met zijn kop weer boven water, zijn blauwgekleurde tong hing hijgend uit zijn bek. Zijn anders zo dikke vacht die wel op de manen van een leeuw leken, waren kletsnat en hingen druipend langs zijn kop. Zwemmen vond hij heerlijk, vooral in het warmere seizoen. Maar de baas, die zijn Oosterse karpet altijd schoon en onaangetast wilde hebben, was er nooit zo blij mee als hij als een grote druipende pluizenbol weer binnenkwam.

Een hard gebons en de grond onder haar voeten zouden bijna gaan trillen van het gewicht. Een grote hond, nou ja groot, wel groot maar eerder dik. Door zijn vacht maar vast ook door het vet. Ze deinsde snel achteruit toen ze zag wat hij van plan was. Maar te laat, de enorme klomp vlees sprong het water in. Een soort mini-explosie maakte zich vrij in het water en grootdeels viel over haar heen. Ijskoud water spoelde door haar vacht en droop weer de grond in. Geirriteerd gromde ze en schudde zich uit. Ze ontblootte haar tanden. Stomme vleesklomp, dacht ze boos. De grote hond kwam weer boven, zijn eerst zo pluizige vacht lag nu als een strak pak om zijn lichaam. Ze zag dat de hond voor haar heel wat jaartjes ouder was dan haar, oudje, eigenlijk zou ze haar kop moeten buigen voor het respect. Ze trok haar neus voor hem op, ze ging haar kop neit buigen voor een hond die er uitzag als een megaknuffelbeer en haar nat maakt. Forget it!

Chow zwom langzaam terug naar de kant en zette zijn voorpoten op de oever. Hij schonk de andere hond iets dat op een glimlach moest lijken waarna het hem na een aantal wat onhandige pogingen lukte weer op de kant te klimmen. Een slappe plakvacht leek hem weinig uit te maken, maar hij had zijn vacht toch veel liever pluizig. Het belletje aan zijn halsband rinkelde toen hij zich uitschudde en daarmee de andere hond misschien wel weer natmaakte. Chow zag er nu eerder uit als een grote bol met stekels. 'Dag hond,' begroette hij zijn soortgenoot alsof hij haar allang kende. Hij liet zich daarna met een dof plofje op zijn achterste zakken om met zijn achterpoot achter zijn oor te krabben. 'Een duik zo nu en dan is verfrissend, vind je ook niet? Zo te zien heb jij er ook al één genomen,' zei hij tussen het krabben door. Haar nattige vacht liet het daar wel op lijken. Het enige feit waar hij zich niet van bewust was, was dat hij daar mede de oorzaak van was geweest. Chow leek zich er niets van aan te trekken dat de andere hond haar neus voor hem optrok. Of hij leek gewoon niet te begrijpen dat het een afkeurend gebaar was.

Ze onderdrukte een lichte grom toen de hond weer begon met uitschudden en ook nog is begon over zwemmen, of ze een duik had genomen. Ze kreeg een grote neiging om die enorme vetklomp bij zijn nekvel te grijpen en hem nog een duik te gunnen en dan vervolgens bovenop hem te springen en aan de overkant weglopen. Toch moest ze ook díe neiging onderdrukken tot haar grote teleurstelling. Als ze dat ging proberen, ze kreeg al een heel plaatje ervan in haar hoofd, zou ze eerder zelf in het water donderen, of ze kreeg de hond nog geen centimeter van zijn plek. Dat ze haar spieren verekte was ook nog een derde optie maar daar dacht ze liever niet aan. Ach, die hond kon er vast ook niks aandoen dat zijn hersens nog niet groter waren dan een pitje van een bloem. Mischien nog minder zelfs. 'Nee ik heb geen duik genomen, ik kwam alleen wat drinken. Opeens hoorde ik een luid gestommel en kwam er een grote hond aan die me nat spetterde, tweemaal, toen hij zich uitschudde na zijn duik.' Melde ze hem mierzoet mee. My god, als hij deze hint niet snapte had hij officieel géén hersens dacht ze geergerd.

Chow liet alleen een dwazig glimlachje zien toen hij de andere hond hoorde grommen. Alsof het hem niet veel uitmaakte. 'Ooh!' zei hij bedenkelijk op haar woorden. Hij stopte abrupt met krabben om even met een lege blik voor zich uit te staren, alsof hij diep nadacht. 'Dat is ook niet erg vriendelijk. Maar - als die hond op mij verwijst.. sorry? Mijn naam is Chow. Even ruiken hoor.' Hij kwam met zijn middelgrote gestalte en nog nadruipende vacht op de andere hond af gewaggeld om met zijn beerachtige neus zonder pardon over diens vacht te gaan. Chows oren richtten zich even op toen hij de meneer in de verte hoorde fluiten. Toch ging hij er niet op af, maar plofte weer lui op zijn achterste neer. Meestal was hij wel gehoorzaam; het kwam zelden voor dat hij niet naar een commando luisterde. Maar nu had hij toch ook zijn redenen. 'Meneer wordt boos als ik met een natte vacht terugkom. Ik laat het eerst opdrogen,' legde Chow glimlachend uit aan de andere hond.